Verde que te quiero mofu

Dexó la cama atrás y fue camín de la cocina, ellí, abrió la puerta la nevera y miró en tientes el conteníu, zarróla y dempués abrió la puerta la xelera pa facer lo mesmu. Nada nun había que-y quitara la pruyidera que lu sacara de la cama y que lu tenía en fierros, esperando nun sabía qué, dende facía dos hores. Asina que volvió pa la cama y zarró los güeyos (que como tol mundu sabe nesta posición faen abrise los oyíos) y pudo entós viaxar, güeyando polos cuartos de los vecinos, hasta llegar al segundu, onde atopó los glayíos, ximíos y emburriones del sexu.
Tornó pal so cuartu camentando na visión del glayíu pero atopó dientro la so cama la figura d'un quesu verde maurecíu y amofáu, quietu y silente, mirándolu entientes dende la balda d'una nevera.

Alter ego

Siempre tenía a mano la pistola de tres cuartos qu'heredara de so güelu. Nun diba dexar que naide lu matara ensin llevar dos bonos ferronazos en cuerpu, y siempre apuntaba pa los mesmos sitios, a la tenyera, un poquinín más arriba de les ceyes y a la corada.
La postrer vez que lo intentara salió-y mal y pagólo con un tiru nel hombru, pero esta vegada non. Taba ellí y taba preparáu.
Asitióse na caleya que pasaba pel mediu'l pueblu y ellos taben aparaos metanes d'ella. Había ún cabezaleru que se ponía delantre, taba claro que tenía que matalu lo primero y dempués, enllenaríense toos de medrana y afuxiríen.
Del primer disparu cayó al suelu afuracáu na tenyera y dió-y tiempu pa otru tiru que foi al llombu del que yá taba corriendo pa guardase tres de la fonte.
Taba a gustu con sigo mesmu. Nada nun lu coyería de sópitu esa vegada. Pena foi que nun pescanció nos espíes, sí, esos foinos antroxaos de pastores qu'ente la xente que miraba taben esmucíos. Y foi la so guiyada, un palu d'a 10 cm. no baxero lo que se-y espetó na boca saltándo-y los dientes y baltándolu al suelu, dempués nun s'aguantó con eso, rematólu a calzañazos y pataes. ¡Como un llocu taba!.
Alloriáu, salió corriendo énte les miraes de toos p'arrodiyase al par del muertu mentatu glayaba al taltu la lleva: ¡La meyor oveya, la meyor! ¡Y tuvo que da-y a esta!
Pudo entós entornar la cabeza mirando colos güeyos hinchaos les plegaries d'aquel traidor y sorrir col dentame discontínuu ensangrentáu enantes de quedar ensin conocimientu.

Intimidá orgásmica

Quitó los zapatos, colocólos ún de llau del otru. Los pantalones doblólos y estirólos dexando colgar les perneres na siella. Quitó la brusa y acuriosóla, dexó que les bragues percorrieren arrollando les piernes y xuntóles al teteru enriba la siella.
Quedó en porricu.
Foi al armariu y abriólu. Sele, mirólos a toos. Punxo los marrones con febiella y tacón d'a 10. Énte l'espeyu dexó cayer una güeyada pela pelleya desnuda hasta los todiellos. Desdiólos devotamente y acuriosólos nel so sitiu. Amarró otros vedes con tacón d'a 13 y guyetes doraes. Apretábense-y les tripes, entainaben los baltíos y resollaba, resollaba mirando de revisgu les ñalgues y la corva dende l'hombru. Derrodiyóse, pía y servil, pa dispidise col ritual d'un cancallu sele de los llabios.
Vistióse otra vegada y salió del zulu camufláu onde guardaben les más escoyíes coleiciones. D'esi día n'ocho, despidióse de la dependienta cola lluxuria contenía y camentando nel prósimu orgasmu que diba consentise.

L'asesín de botes marielles VIII

A les nueve la mañana, Xuan Gayo yá taba tomando café na cocina. Vistía traxe con xilecu y reló de bolsu - prestába-y pola vida da-y cuerda nos inetrrogatorios- dicía que yera un heriedu del únicu vaqueiru la so familia que fuera pa Cuba con negocios de ganáu (taba perarguyosu del so pariente que fuera'l primeru en llenar un barcu de vaques col envís de vendeles nel mercáu de l'Habana)  pero qu'acabó siendo empresariu de tabacu y de ron, que dempués vendíen  los parientes cuando andaben per Castía.
Nun me prestaba un res llevalu a recostines tol día, fedía a poli a diez metros.
Coyimos el coche y colamos de la ciudá a la gueta de Dubardu Casielles Noriega y les sos botes marielles. Vivía solu nuna casona de dos pisos pintada d'azulete que guardaba un perru dálmata de porcelana. Picamos, y enantes d'abrir, dos gatos taben tascandoseme'l costazu ente les pates.
Abrió ensin mirar porque taba mui enfotáu nun llibru pero golió a Gayo... y ya entamó a quexase.
- ¿otra vegada escontra min?, ¡yo nun fixi nada, nun sé disparar!
- ¿podemos pasar?
- ¡pero nun sé nada!
- val, ¿pero podemos pasar?- tuvi que poner la meyor cara que tenía a les 10 de la mañana.
Llevónos a un cuartu con una mesa de madera vieyo mui llarga con estanteríes apinaes de llibros nes parés que l'arrodiaben. Los pelos nun-y meyoraren dende la postrer vez que lu viera na cai de les putes, y la pechera siguía dexando rescamplar la podrella d'oru cola virxe de Covadonga.
Sentóse nel testeru la mesa y nós a los llaos. Les migayes d'una madalena permanecíen apinaes curiosamente énte una taza de café y un manuscritu con delles correiciones na primer fueya.
Estrañóme, nun había ordenador y un teléfonu de rueda asomaba nuna de les baldes, yera como si aquel editor o coleccionista o llibreru o... buenu, como si viviera y trabayara nel sieglu XIX.
- Vamos ver Dubardu, esti señor ye de la policía - Gayo entornó la tiesta- asina que vamos ver si esclariamos delles cosines ensin dir pa comisaría, ¿Acuéi?
- Home, yo díxite yá tolo que sabía - el bigotín baillaba ñerviosu
- Necesito que me fales d'esi llibru misteriosu que-y consiguisti a Mr Tailor.
- Home, misteriosu.... ye más bien raru
- Por qué tenía interés nesi llibru
- El grimoriu ye un llibru pa falar col demoniu, eso si crees nel demoniu claru. Pa min ye un llibru mui caru, esi teníamelu encamentáu dende facía años pero buenu, pa James nun había problema de perres.
- ¿Namás taba interesáu nesi llibru? ¿otros paicíos?
Ximielgó otra vuelta'l bigote
- home, tenía una reedición de Lemegetón llibru que-y conseguí coles tapes azules.
- y qué-y pasa a esi llibru
- nada ye una reedición bastante moderna, el casu ye que ta paxinada y tien una introducción del editor. En verdá el propiu fechu d'escribir a mano estos llibros ye lo que-yos da'l valor máxicu asina que si tais pensando que James yera un bruxu o dalgo d'eso ... con esi llibru nun diba  neyures.
-Pero col otru sí non, el que-y llevasti enantes de morrer.
- buenu... nun sé si val, hai que tener muncha fe nel demoniu pa eso.
-¿tuteabes a Mr Tailor?
- Conocíemos cuantayá, pero los negocios son los negocios.
- y qué me cuntes de l'ama de llaves
- ¡esa bruxona! si dalguién pue usar esos llibros de xuru que ye esa muyerona.
- y la Sra Tailor
- una santa muyer mui sola, James andaba mui enfotáu nos negocios y nos llibros. Yera abondu conocíu nel mundu'l llibru vieyo.
Quedamos al par del dálmata un cachu echando un pitu dempués que Dubardu zarrara la puerta. Sabíemos que cucaba per trás de la puerta pero préstame esclarariar idegues dempués de facer un interrogatoriu.
- Atiendi Gayo, esi llibru ta na llibrería del muertu que lu tuvi na mano con una marca na páxina 58. El que desapaició yera el que-y llevó esti. O el demoniu-y pegó un tiru a Mr Tailor o dalguién naguaba por facese un bruxu modernu.
- O bruxa - afitó Gayo enantes d'apagar el pitu.
Cuando colábemos falé al altu la lleva pa que me sintiera bien
- Dubardu, la bruxona topela muerta y espetada na llibrería del to collaciu James. Ya me cuntarás lo que sabes d'eso otru día.

L'asesín de les botes marielles VII

Aquella nueche pasela na comisaría, declarando tolo que sabía. Volvía a tener a Xil Xardón delantre min y nun tenía bona cara. Taba cansu y eso yera malo, cuando se fartucaba poníase mui coloráu y sentába-y too mal.

Cunté-y delles coses pero callé otres, nello vame la vida y les perres. Díxi-y que la vilba taba dexándome investigar na casa, pero qu'al tiempu, yo sintíame torgáu pol ama llaves que paicía cucame fasta cuando durmía. Esa yera otra, aquella casa tenía güeyos y oyíos en tolos sitios, taba claro que'l pasaxe aquelli de les estanteríes tenía que ver col asesinatu.

- Fonseca, nun pienses que por trabayar na policía soi fatu. Agora mesmo ta la vilba presa nesta comisaría, d'entamu, como primera sospechosa  de la muerte  l'ama y con esta nueva ayalga tuya del pasaxe secretu,  quiciaves tengamos qu'acusala del aseseinatu del so home... , asina que la to xefa..... ¿ye dalgo más, Fonseca?, viéronte nel hotel....- dexó les pallabres escolingando.- ¿ vas siguir investigando? ye fácil que nun cobres  un res cuando-y espeten 30 años de cárcele.

Nun dixi nada del grimoriu, yera l'únicu resclavu que tenía sentíu en too aquello. El llibru, amás de raru, paicía tener más poder que'l de pasar un ratu lliendo llatinaes, bono, ello yera que col llibru podíes encomendate al demoniu, si creyíes nél, claru..., ¿quién coñu pue pensar nel sieglu XXI qu'un llibru pue falar col demoniu?

- ¡Fonseca! ¡¡¡que tabes na escena'l crime, que conocíes a la muerta y qu'amás falten llibros de la biblioteca y dalgunos valen munches perres!!!..... ¿nun sabrás nada d'eso non?

- Xardón, ¿quies acusame?, ¿vas meteme presu hasta qu'un xuez me suelte?, sabes que nun fui yo y que llevo munchos años nesto tan probe como tu, nun voi salir arrollándome agora d'ente la miseria.

- yá - agachó los güeyos mirando pa los zapatos - pero nun tas contando tolo que sabes, y sabes perbién que nun voi dexar que sigas maricando pela casa solu. O collabores o córtote les oreyes.

Al riscar salí, y  algamé, ensin contar con ello, un nuevu amiguín inxebrable del mio ser, l'axente especial Gayo, Xuan de nome y vaqueiru de raza, claro.

El Testigu

Abandonen primero ún y llueu l'otru'l cuartu del hotel. Amataguando los zapataos blancos na moqueta fasta l'ascensor, l'otru dexa pasar a ún, y esmordigañando'l silenciu van afayando los sombreros rellumantes y llevantando los cuellos de les gabardines clares. Ún caltién el maletu na mandrecha y l'Otru na manzorga cuando permedien el vestíbulu impolutu faciendo restallar los pasos baxo la güeyada del recepcionista, que per tras de los lentes, síguelos  fasta la puerta xiratoria. Observa la so indiferencia y escribe nel so cuadernu personal:
"Güei tampocu nun hubo alcuerdu. Otra vuelta Dios tien ignorao al Demoniu"

La modernidá

Cuando llegó'l carru cargáu col aparatu naide en pueblu podía creyelo. Falo, qu'enxamás nun quixera en casa aparatu dalu entraba trunfante con tolos guah.es corriendo alredor, tentando de cucar dientro la caxa'l carretón.
Tola tarde ruxeron los cagatos en pueblu mentantu corría los cuartos con un cable perllargu que llevaba la corriente dende l'únicu enchufe de la casa. El caxón de la televisión nun se vía nin nel sobráu nin na cocina nin nos cuartos nin na tená, pero a la fin pudo vese, dempués de munchu enfotase, onde Falo nunca pensara que diba coyer señal.
Una riestra llarga de vecinos con candiles aportaba al escurecer  al colláu la Mata. Falo tenía abiertes les dos fueyes de la ventana y el cuarterón de la cuadra, afitada dafechu como l'ónfalos del pueblu y sitiu onde cuantayá se falaba de les fuercies telúriques qu'añeraben na llameurga qu'había delantre, namás ensucha polos raxones del sol ente Santa Ana y San Agustín.
L´únicu sitiu au se vía la televisión de tola cuadra yera namás na corripa los gochos, asina que Falo amañó una talambera pal caxón del aparatu y axuntó les tayueles de catar contra la paré p'asentar a la tía Lula y la Tía Fredes, el restu del pueblu enllenó la cuadra y s'asitió perfuera la ventana.
Xuaca llegó sero, cuando toos esperaben l'entamu la programación. Naquel intre, Falo afalólos a toos pa dexala pasar y sentala ente les dos vieyes, ufriéndo-y práuticamente'l meyor sitiu de la corripa.

Toribiu

Xuaca yera un vilba  mui curiosina que la gafura punxo de llutu a los pocos años de casar y Falo, el solteru más aforrador del conceyu vistía les madreñes nueves, pantalones de pana y chaqueta a xuegu; peñáu como llambíu per una vaca, amosaba'l diente d'oru y una cadena cola medalla de la vierxe de Cuadonga na pechera.
Ella aceutó cola güeyada'l sitiu y sentóse ente les dos vieyes estirando la saya prieta y acuriosando la chaqueta verde que recuperara de cuando soltera. Toos miraben l'alliviu pensando en don Gonzalo, muertu namás facía cinco años, y calteniendo nel cantu la memoria la so recta, casta, atuñada y probetaya vida qu'arguyosu llevaba dende que casara pasaos los sesenta cola moza más gayaspera del llugar.
Los gochos taben adomaos, echáronse al mandáu de Falo énte l'abluque de tolos vecinos que nun vieren gochos más obedientes na vida. La lluz qu'espeyó la pantalla esllumólos a toos, incluyíos los animales; el parte de noticies entamó con una musiquina mentantu un paisanu de tarabica falaba en castellán redichu.
Naide se decató del Kaos que taba por venir. Toribiu, el gochu más hermosu de tol pueblu y qu'esperaba un tranquilu Samartín, espurrió'l focicu urniando mui sele fasta algamar el cable la corriente y mentantu'l silenciu caltriabalos a toos, tarazó'l cable llegando al mesmu alma de la lletricidá nel  intre que la casualidá punxo un rescamplu  enriba la casa nuna nueche ensin truena.  Fundióse too cuando Toribiu entamó glayar un mes enantes de difuntu y s'azotó escontra too y escontra toos apegando a cualesquier que lu tocara.
El golor a carne amburao espardiose pel aire, los glayíos d'homes, muyeres y gochos esnalaron na escuridá qu'enllenó la casa, les vieyes cayeron de les tayueles arrollando ente los orinos y la llabaza; Xuaca foi rescatada pola mano de Falo dempués d'arrollicar al par de Toribiu, y rastrando sacóla fasta la caleya ayudándola a llevantase y esmuciéndose dempués ente les solombres como los mures cuando mura'l gatu, espurrieron aquellos instantes debaxo les estrelles ensin dicir  pallabra dala, como si caún se decatara que l'otru taba ellí.
Nun quedó naide. Toos afuxeron espavoriaos polos millagros de la modernidá, afedoriando, riendo, santiguándose y rezando según-yos fue a caún nel mercáu del colláu la Mata, y  al otru día, la mañana foi estrañamente calma. Los trabayos dientro casa espurriéronse abondo espardiendo pel pueblu un pigazu dolce de día de muga, pero con fonda devoción, fueron abeyando los paragües prietos, les madreñes y capiellos, los guah.es y Don Arturo, el señor cura, pa presentar los respetos a Toribiu, el braeru protagonista de la modernidá nel pueblu.

El postrer rei d'Escocia

Ella berraba cuando entraba nel cuartu más ruinu del apartamentu onde yo taba. Sabía que revivía una y otra vuelta el nuesu viaxe a “Les Tierres Altes”, aquelles poderoses notes señaldioses que t'empapiellaben al sentiles dende lo alto del castiellu, les vieyes piedres d'Edimburgo, los chuchos apasionaos peles grises cais o los abrazos y cancallos énte los cantiles xabaces azotaos pela mar del norte.

Tenía entrao munches veces aquella tarde ensin dicir pallabra y agora, enfrente min, coles llárimes degolándo-y polos papos, entamó a tatexar como calteniendo les pallabres, asina que quité los tapones de los oyíos y miréla cándemente, con ciñu, mentantu-y llevantaba la tiesta y ensugába-y les llárimes cola mano:

- mante – papuzaba- nun yes el postrer rei d'Escocia, nun te queda bien el kilt y esa gaita que traxisti ye un instrumentu del demoniu.

La Odisea

La serena cautiva arroxaba pulpos de siete pates na taza del váter y Ulises namás podía aguanta-y la tiesta. Toos yeren agora compañeros nel mesmu viaxe, diben rescatala anque tuvieren qu'apautar con Hades.

Mentantu  Escila sacrificaba los postreros aguarones, Penélope mayaba cola cabeza rítmicamente contra la puerta porque Argos taba del otru llau pa guiar l'afuxida hasta'l patiu.

En saliendo a la lluz los Dioses yá los abandonaran dafechu. El nuevu torgába-yos el pasu, yera un ciegu malditu que solo podía falar en versu.

Sacrificiu nocturnu

La escuridá de la cueva namás reculaba col rellumu d'una lámpara de sebu que caltenía la so collacia, posóla en suelu y averó la tenyera d'un ciervu, na que se caltenía'l llíquidu de magre y piedra de fierro, pa xiblar nun güesu chiscando-y la mano.
Taba frío, la paré tamién,  y cuando la llevantó una mano pequeña de muyer quedó dientro d'un caballu contorniáu en carbón prieto  cola chiscadura del sacrilexu.

Patente de Corsa

-¡Puta!- glayó enraxonáu rompiendo'l gargüelu dende la cubierta del barcu, - ¡fía de mil putes!
Con un furacu na popa'l barcu per onde entraba l'agua fundiéndolu poquinín a pocu, nun quedaba otra que tirar pela borda tolo que se pudiere tirar, incluyíos los prisioneros. Les veles  movíense adulces y facíen al barcu esnidiar pel agua llancadamente. Pa siguir navegando facía falta suerte y un capitán que llevare'l barcu al puertu de Punta Pistaña, al abellugu del bastiazu del nordés que s'averaba poquinín a pocu pela proba'l barcu.

Dende la picalina del palu mayor la guedeya roxa esnalotiaba al aire, los güeyos verdes llantábense nel furacu del barcu que taben acabantes de disparar, y una sorrisa sobeyosa dibuxóse-y nos llabios al sintir los glayíos del Corsariu Güiniz El Mazcaritu, que nomaben asina pola mancha qu'amosaba na metá de la cara.
El divorciu taba consumáu y yá podía baltar tolos barcos dende'l Castru l'Urriu hasta la Sablera del Salgar. La patente de corsa metióla nel cañón xunta la postrer bala que disparara al Mazcaritu pa que-y mandaren avisu al gobiernu de la so nueva situación.

 La llibertá enchipó-y los polmones col so barcu empobinándose al horizonte a toa vela.

Mansamente

Dos prietos nubios comen churros. Y trapia mánsamente.

Esconxurando la ceguera

Nun ye secretu que'l mundu ta ciegu y el tiempu tien furacos nos bolsos, pero dalgunos afortunaos puen armonizar estes dos dimensiones cósmiques pa face-yos perder un momentu. Y ello foi que la mocina diba sentada nel autobús aquella nueche bien galana; delgaína y fina como un xiblíu, llevaba los llabios encarnaos y tenía los güeyos verdes como les feleches del monte cuando orbaya a l'alborada. De llau d'ella diba un mozu rubiu de pelo, pintáu de la rama, coloráu nos papos y llondru, que nun dexaba de mirala. El cuayu enguedeyaba les pallabres y entainaba los baltíos tentando la fortuna, y averándose, seliquino, sintió la pelleya d'ella espandese pol cancallu d'un rinxu namás intencionáu, pero callaba y llantaba la güeyada nel suelu.

 Entamó a fala-y sonce y ella colorióse peles mexelles cuando esnaló pel aire'l burbús d'una asturianada a la oreya,  esconxurando la cegurera y los furacos ente tolos veceros.

Abastó'l sonsón, que facía esbariar na oreya vieyes pallabres morosiegues, pa espurrir un únicu momentu fasta l'infinitu. Un momentu nel que la moza, entá más encoyía naquel asientu,  supo zarrar los párpagos,  poné-y la mano nel papu y caltenela ehí fasta que finó'l cantar, dexándose añar como la única muyer del paraísu.

El Pozu Retueyos

La mosca yera perfecta, la meyor. Los rabiones ruxíen pigarciosamente restallando baxo'l sol de media tarde y naide nun se vía pel ríu. Namás taba él y la so presa.
Llegó la picada y aforfugáronse-y los baltíos del corazón. Tensó la caña y entamó recoyer filo. Tenía la meyor del mercáu pero cimblaba como una freba y llegó a xuntase la pica col carrete. Taba claro que yera grande, mui grande. Y una sorrisa dibuxóse-y nos llabios.
Entamó da-y llinia mentantu se metía nel agua, malamente podía caltener l'equilibriu cola caña cuando-y llegó al pechu, pero nun pensaba dexalu escapar.
Pasó media hora llarga y el bichu nun se daba, taba cansu, yá tremaba de fríu y quixo salir del ríu tirando de la so presa. Fortuna s'adurmeció nun regodón.
Esbarió fundiéndose cola caña ente les manes y vio, a la fin, un pexe como dos paisanos de grande. Pudo abocanar fuera l'agua pa tirar fuerte otra vegada gastando tol rinxu que-y quedaba, dempués, sonó un coletazu del so llau al tiempu que baxaba, poquiñín a pocu, a lo más fondo'l pozu.
Solo dexó'l resclavu de dos burbuyes que surdíen sele na superficie.
Agora namás taba él y la so presa.

Na soledá

Espurríes los cinco deos col enfotu d'algamar el cantu la pistola. Teníes vagar, como toles mañanes que te dexaben solu. A la fin fuisti a ella. Cariciástila, possástila ente les rodíes, punxsiti'l deu mediu nel gatillu y comisti'l cañón hasta la metá aguantando'l pesu de tol cuerpu colos dientes.
Nel postrer momentu, namás necesitasti la fuerza d'un cancallu, la única que podíes facer, pa esllumar la escuridá de los güeyos apretaos.

Llambión

Arume a la rallaúra de llimón, vainiella, un ris de llicor, ...catorce y quince pingarates.
Delantre d'ella tenía la masa llento y mariello d'un bollu que taba preparando. Con sele ritual y col procuru del devotu relixosu amasaba y siguía camentando pa sí: el zucre, nun pueo escaecer el zucre, que-y gusta muncho, ye un llambión y si nun ta abondo dulzayo quéxase.

...Selce, diecisiete y dieciocho pingarates . Sí, son abondes pa esti bollu.


Acabante comer, rutió como siempre y repanchigóse na siella. Aboquió un cachu. Entamó a mover la llengua ente los dientes intentando falar pero nel intre xubiéron-y los collores a los papos y entamó alendar forzao.
Fervía-y la boca l'estómadu y doblóse p'alantre pa garrase'l bandullu, faltába-y fuelgu, entamaba ponese azul y resollaba como'l barquín.
Cola tiesta arriba la mesa y mirando pal bañal víno-y una voltura que-y llenó la boca al tiempu que les niñines de los güeyos medraben y medraben.
Sintió'l corazón entainar como si fuera salí-y del pechu. El postrer baltiu del corazón sintiólu na so cabeza conxestionada.

El Diañu 6.0

Aquella nueche nun supo qué facer coles hores que tenía per delantre. Xugó col mandu la televisión una hora dexando pasar les poques cadenes qu'había nuna espiral infinita. Ente allargadores de penes a 20 euros y aparatos endelgazasores ensin esfuerzu, pasóse-y pela tiesta la visita nocturna que toles nueches tenía la vecina d'enfrente. Cola lluz apagada cucó pela ventana fixándose nos cuartos qu'entá la teníen encesa. Los del primeru yá tan durmiendo, y los del segundu, y nel terceru taba'l gordu camín del cuartu bañu. Pero... ehí ta la moza del quintu, delantre la tele y rellumando cola claridá que dexa la pantalla.
Naquel intre rescampló la televisión y el rellumu nun dexó ver lo que pasaba, pero al pocu pudo ver otra figura nel cuartu de la vecina, yera l'Adonis que dalgunes nueches la visitaba.

Asina que salía de la tele...
El mozu nun tardó n'averase a ella y acariciala quitándo-y la ropa, dempués besábala, mordíala y llambíala xenerando una riestra d'orgasmos qu'espeyaben los movimientos y el xestu la so cara. Foi entós cuando se decató que la forma del mozu camudaba dafechu, aquella pelleya llimpia y aquel cuerpu musculáu tresformóse. Les pates encoyéronse-y y enllenáronse de pelu asemeyándo les d'una cabara, el cuerpu yá nun yera d'Adonis, yera d'un home fartón, gordu y peludu que se movía rítmicamente enriba la vecina. Pela tiesta asomáben-y unos cuerninos y na boca se-y afilaben los caniles.
Tan ablucáu taba viendo aquello que nun se decató de lo aformigaes que tenía les pates pero naquel intre vio cómo tornaba la tiesta aquel demoniu y lu miraba.
Foi entós cuando desapaició de sutrucu del cuartu la vecina y se sintió na tele'l ruíu de les mosques a too meter, sentóse al pie de la ventana y un fogonazau rescampló nel cuartu, dempués apaició'l demónganu delantre d'elli, averóse y entamó a caricialu como enantes viera que lo ficiera cola moza.
Revolvióse como pudo pero nun yera a movese, tenía les pates muertes. Volvióse pa coyer el cantu la ventana, pero un tiru grande de los todiellos arrastrólu al mediu del cuartu. Una rodía espetábase-y nel llombu aplastándolu escontra'l suelu y torgando los esparabanes por afuxir. Dempués, les pallabres seles llegáron-y a les oreyes nidies y solletraes mentantu llantaba les uñes nel parqué recién acuchilláu:
-Vamos conocer los placeres del cuerpu xuntos cada nueche
Namás-y pesó naquel momentu la decisión de mercar el pisu más altu y solitariu de la rodalada.

Café Infiel

Alcontráronse otra vuelta na cafetería, guardaos de los güeyos conocíos y ayenos. La complicidá caltriada sobro una mesa tan ruina que les piernes nun podíen namás que se cariciar y les manes tentaben d'afuxir al contautu ensin llogralo.
Otra vuelta confesaron los güeyos y falaron de la redonda rutina.
Ella, amusgada, cuntába-y la ruina d'aquella pareya y el fuexu de la soledá. Quién diba dicilo, la independiente, la brenga de la que fai siempre lo que diz, la mazcarada de fierro.
Un rellumu prendió nos sos güeyos, y ella violo per primer vegada. Años de miraes candes, lluxurioses, rellumantes, duces, pasáron-y per delantre. Cayó en cuenta de lo averaos que taben, del tactu de les sos piernes y de les infinites caricies, seles, blandes, famientes de sexu, que en tolos años fueren.
Elli, dexó posar la mano sobro la d'ella y sintió'l respigu del fuelgu femenín entainando. Ella punxo'l brazu pertrás de la so cabeza y espetó-y los deos ente'l pelo, dempués arimó los llabios a los d'él y mecieron los fuelgos y les llingües nun besu cuantayá naguáu y conteníu. Achucólu al so hombru y dexó cayer nel oyíu les pallabres del ácedu destín: "El tiempu nun cola al revés. Ye bona muyer, allégrome que quedares con ella".

Anuncia: merco teléfonu pa falar colos muertos.

¿Borrar númberu?
Ok.

Nesti dia de güei desanicié el númberu de teléfonu d'un collaciu nel mio móvil.

Elli enxamás nun va retrucar les mios llamaes insustanciales, enxamás nun me va llamar pa enguedeyar la espluma d'un café nuna espiral infinita, nun vamos llacerianos con pallabres espitos qu'escapen ensin querer, nin discutir por too, nin esmolecenos caún pel otru, nin allegranos ....

Nesti día de güei desanicié un númberu de teléfonu y un nome, y perdí un collaciu. Un bon collaciu.

Entama equí la memoria (la eternidá) y muerre la realidá.

Alcordances collaciu y alón.