El Diañu 6.0

Aquella nueche nun supo qué facer coles hores que tenía per delantre. Xugó col mandu la televisión una hora dexando pasar les poques cadenes qu'había nuna espiral infinita. Ente allargadores de penes a 20 euros y aparatos endelgazasores ensin esfuerzu, pasóse-y pela tiesta la visita nocturna que toles nueches tenía la vecina d'enfrente. Cola lluz apagada cucó pela ventana fixándose nos cuartos qu'entá la teníen encesa. Los del primeru yá tan durmiendo, y los del segundu, y nel terceru taba'l gordu camín del cuartu bañu. Pero... ehí ta la moza del quintu, delantre la tele y rellumando cola claridá que dexa la pantalla.
Naquel intre rescampló la televisión y el rellumu nun dexó ver lo que pasaba, pero al pocu pudo ver otra figura nel cuartu de la vecina, yera l'Adonis que dalgunes nueches la visitaba.

Asina que salía de la tele...
El mozu nun tardó n'averase a ella y acariciala quitándo-y la ropa, dempués besábala, mordíala y llambíala xenerando una riestra d'orgasmos qu'espeyaben los movimientos y el xestu la so cara. Foi entós cuando se decató que la forma del mozu camudaba dafechu, aquella pelleya llimpia y aquel cuerpu musculáu tresformóse. Les pates encoyéronse-y y enllenáronse de pelu asemeyándo les d'una cabara, el cuerpu yá nun yera d'Adonis, yera d'un home fartón, gordu y peludu que se movía rítmicamente enriba la vecina. Pela tiesta asomáben-y unos cuerninos y na boca se-y afilaben los caniles.
Tan ablucáu taba viendo aquello que nun se decató de lo aformigaes que tenía les pates pero naquel intre vio cómo tornaba la tiesta aquel demoniu y lu miraba.
Foi entós cuando desapaició de sutrucu del cuartu la vecina y se sintió na tele'l ruíu de les mosques a too meter, sentóse al pie de la ventana y un fogonazau rescampló nel cuartu, dempués apaició'l demónganu delantre d'elli, averóse y entamó a caricialu como enantes viera que lo ficiera cola moza.
Revolvióse como pudo pero nun yera a movese, tenía les pates muertes. Volvióse pa coyer el cantu la ventana, pero un tiru grande de los todiellos arrastrólu al mediu del cuartu. Una rodía espetábase-y nel llombu aplastándolu escontra'l suelu y torgando los esparabanes por afuxir. Dempués, les pallabres seles llegáron-y a les oreyes nidies y solletraes mentantu llantaba les uñes nel parqué recién acuchilláu:
-Vamos conocer los placeres del cuerpu xuntos cada nueche
Namás-y pesó naquel momentu la decisión de mercar el pisu más altu y solitariu de la rodalada.

Café Infiel

Alcontráronse otra vuelta na cafetería, guardaos de los güeyos conocíos y ayenos. La complicidá caltriada sobro una mesa tan ruina que les piernes nun podíen namás que se cariciar y les manes tentaben d'afuxir al contautu ensin llogralo.
Otra vuelta confesaron los güeyos y falaron de la redonda rutina.
Ella, amusgada, cuntába-y la ruina d'aquella pareya y el fuexu de la soledá. Quién diba dicilo, la independiente, la brenga de la que fai siempre lo que diz, la mazcarada de fierro.
Un rellumu prendió nos sos güeyos, y ella violo per primer vegada. Años de miraes candes, lluxurioses, rellumantes, duces, pasáron-y per delantre. Cayó en cuenta de lo averaos que taben, del tactu de les sos piernes y de les infinites caricies, seles, blandes, famientes de sexu, que en tolos años fueren.
Elli, dexó posar la mano sobro la d'ella y sintió'l respigu del fuelgu femenín entainando. Ella punxo'l brazu pertrás de la so cabeza y espetó-y los deos ente'l pelo, dempués arimó los llabios a los d'él y mecieron los fuelgos y les llingües nun besu cuantayá naguáu y conteníu. Achucólu al so hombru y dexó cayer nel oyíu les pallabres del ácedu destín: "El tiempu nun cola al revés. Ye bona muyer, allégrome que quedares con ella".

Poesía al altu la lleva

Esta ye una asturianada tradicional de niciu nel conceyu d'ayer. Poesía al altu la lleva y ensin complexos.

Adios, la mio vaca pinta
la de los torcios cuernos
adios, pueblín de Col.lanzu
adios, vega la de Sampedru.

Pretendí'l casar cuntigu
non quexo mio fortuna
mañana me voi soldéu
pero nun l.levo dalguna.

Y mio madre que lo sepa
queria casar cun el.la
porque tenía tres vaques
un xugu y una carreña

Cereces, trayo piescos y peruyes
la que se case cumigu
comerales más maures.


Acoyonante. De lo particular a lo xeneral y de lo personal a lo universal parío d'un sentir fondu y señardosu.

Y p'anriba d'ello, en tonu menor.

L'opiu

El rubiu ye un collaciu que vieno en bicicleta dende l'estranxeru a esti país de nueso. Ye llargu como un día ensin pan y agora, que ya nun lleva lentes poque s'operó de miopía, tien los güeyos fundíos ente la llargura que va dende la frente al cazu. Ente lo ralo del so bigote dexa simepre un pitu, d'esos de lliar ún mesmu, que recueye davezu cola so mano esquierda como naguando por sacar la sustancia de la esencia pura del tabacu.

Falamos pocu. Elli fala pocu. Ye l'home les dos pallabres. Pero l'otru día, camiento yo que dempués de sopelexar fondamente la realidá que nos arrodia, díxome que la so güela, cuntára-y esti refrán rusu hai unos meses:
-"Enseña a un fatu a rezar, y pasará tola so esistencia de rodíes"-.

Yo retruqué-y, y viendo l'altor que taba coyendo la charra, comenté que equí tenemos otru que fala de la inorancia:

-"Inorancia casóse con atrevimientu y tuvieron tres fíos, pensé que..., cunté que..., y ye que..."

pero nun tengo nidio a quienes se-yos pue aplicar, si a los perros pola fé o a los illuminaos pola fe que isen a los sos perros famientos de dictadura-. (Púnxime erúditu y recoyí la terminoloxía medieval "llocos pola fe" que yeren aquellos que afuxíen pa los ermos a rezar y pasar la vida solos. Camentándolo bien... cuántu meyor taríen toos esos de la semeya nel ermu infinitu naguando que se-yos apaeciera Dios...)

Dempués d'aquella frase tan llargua pal Rubiu y les mios consideraciones, tornó chupar otra vegada del cigarru y esclarió l'asuntu que teníemos ente manes:

- En rusia, hai que ser mui fatu pa dir de rodies cola ñeve qu'hai-.