Café Infiel

Alcontráronse otra vuelta na cafetería, guardaos de los güeyos conocíos y ayenos. La complicidá caltriada sobro una mesa tan ruina que les piernes nun podíen namás que se cariciar y les manes tentaben d'afuxir al contautu ensin llogralo.
Otra vuelta confesaron los güeyos y falaron de la redonda rutina.
Ella, amusgada, cuntába-y la ruina d'aquella pareya y el fuexu de la soledá. Quién diba dicilo, la independiente, la brenga de la que fai siempre lo que diz, la mazcarada de fierro.
Un rellumu prendió nos sos güeyos, y ella violo per primer vegada. Años de miraes candes, lluxurioses, rellumantes, duces, pasáron-y per delantre. Cayó en cuenta de lo averaos que taben, del tactu de les sos piernes y de les infinites caricies, seles, blandes, famientes de sexu, que en tolos años fueren.
Elli, dexó posar la mano sobro la d'ella y sintió'l respigu del fuelgu femenín entainando. Ella punxo'l brazu pertrás de la so cabeza y espetó-y los deos ente'l pelo, dempués arimó los llabios a los d'él y mecieron los fuelgos y les llingües nun besu cuantayá naguáu y conteníu. Achucólu al so hombru y dexó cayer nel oyíu les pallabres del ácedu destín: "El tiempu nun cola al revés. Ye bona muyer, allégrome que quedares con ella".