Con un furacu na popa'l barcu per onde entraba l'agua fundiéndolu poquinín a pocu, nun quedaba otra que tirar pela borda tolo que se pudiere tirar, incluyíos los prisioneros. Les veles movíense adulces y facíen al barcu esnidiar pel agua llancadamente. Pa siguir navegando facía falta suerte y un capitán que llevare'l barcu al puertu de Punta Pistaña, al abellugu del bastiazu del nordés que s'averaba poquinín a pocu pela proba'l barcu.
Dende la picalina del palu mayor la guedeya roxa esnalotiaba al aire, los güeyos verdes llantábense nel furacu del barcu que taben acabantes de disparar, y una sorrisa sobeyosa dibuxóse-y nos llabios al sintir los glayíos del Corsariu Güiniz El Mazcaritu, que nomaben asina pola mancha qu'amosaba na metá de la cara.
El divorciu taba consumáu y yá podía baltar tolos barcos dende'l Castru l'Urriu hasta la Sablera del Salgar. La patente de corsa metióla nel cañón xunta la postrer bala que disparara al Mazcaritu pa que-y mandaren avisu al gobiernu de la so nueva situación.
La llibertá enchipó-y los polmones col so barcu empobinándose al horizonte a toa vela.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Equí pues facer los tos comentarios