La ensalmadora

Desque comiera los piescos verdes robaos na güerta de María la muda, quedara esblanquiñáu, tenía una delgaína continua y l'aliendu faltaba-y pela nueche, paecía qu'aquello nun diba tener fin. Nun-y quedaba otra más que dir a curase cola ensalmadora, que de la qu'entró pela puerta, mandó-y descalzase y dar tres vueltes enantes de siguir.
- tu tas puercu, bien puercu- dixo espetándo-y un güeyu na cara- lo primero de too vamos a llavate col fumu del lloréu que tengo ende y dempués vamos mirar qué más hai per ehí.
Una hora tuvo sentáu nuna tayuela afumando y aguantando les xostraes que-y solmenaba la ensalmadora coles verdasques de lloréu. Cuando finó, mandólu tirase en suelu pámpana arriba y espardió-y farina pel redor mentantu marmullaba pallabres incomprensibles, dempués arreblagó una pata y mexó-y la barriga y l'arca.

Esfrególu bien un ratu y faló-y claro, aquello nun diba valír pa na porque la muda teníalu agüeyáu, taba presu d'un encantu que-y echara a los piescos que robó. Nun se-y diba quitar la malura hasta que pasara siete llunes na cama cola fía de la muda.
La ensalmadora fue al fueu pa quemar unes frebes mentantu cuspía a los cuatro vientos, ellí baltáu pensólo bien pensao, porque la fía la muda yera enforma fea, y Xuacu de Lleza, que la conociera una vegada na fiesta la Portiella, dicía que yera pa echar a correr. Dicíen que la so pelleya daba nuna collor verde y taba gorda de comer a los sos pretendientes con un dentame afilau y llentu qu'espaboriaba, la cara teníala enllena granos, ¡y de tetes nada!, argolles de sebu que-y cubríen tol cuerpu.
Pa colar, la ensalmadora díxo-y que nun llavara la ropa que llevaba y que se metiera na cama cola fía la muda ensin que naide lu vuiera.

Melusina l'asturiana

Cola solombra esguiló hasta'l correor y metióse nel cuartu, posó la ropa nun montonín y metióse na cama tapáu cola escuridá más prieta. Sintió'l deseyu alitar del so llau y nun pudo torgar que la so mano intrigada palpara'l cuerpu melgueru y ardiente d'una moza. Nun hubo pallabres y col riscar vistióse de mexu p'afuxir del cuartu ensin que naide lu viera. Asina lo repitió dos nueches más pero a la tercera, faló-y a la moza espresándo-y el deseyu de conocela braeramente, de ve-y la cara, entós ella solo- y dixo una cosa: - nun pues veme namás que cuando pasen les siete llunes y cases comigo na postrer nueche de la postrer lluna.
Tando con ella, los esmuelgos paecíen dilise ente los placeres del sexu pero'l día runcía la rocea una y otra vuelta hasta que la nueche enantes de la postrer nueche foi al cuartu col chisqueru y una vela, enantes de metese na cama prendió la vela bien cerca de l'almuada y la cara de la moza pasó de melguera xanina a bisarma demoniega, tapó la cara coles manes y entamó a berrar.
- ¡Ai, tan pocu faltaba! ¡una nuche más y diba ser llibre d'esti encantu y tú ricu y feliz!
Él nun supo qué dicir, apagó la vela y aguantó nel cuartu a que llegara'l riscar, dempués coló como toles alboraes.
Un pruyimientu lu maurientó per dientro tol día, per un llau nun  quería más que pescar a correr y desapaicer del pueblu y per otru,  l'alcuerdu de les nueches pasaes tentába-y de volver.
Al atapecer, mui callandino, entró nel cuartu otra vuelta y pasó la postrer nueche cola fía la muda, pero al riscar nun coló, salió al correor y esperó a que los piescos madurecieren.

Patente de Corsa

-¡Puta!- glayó enraxonáu rompiendo'l gargüelu dende la cubierta del barcu, - ¡fía de mil putes!
Con un furacu na popa'l barcu per onde entraba l'agua fundiéndolu poquinín a pocu, nun quedaba otra que tirar pela borda tolo que se pudiere tirar, incluyíos los prisioneros. Les veles  movíense adulces y facíen al barcu esnidiar pel agua llancadamente. Pa siguir navegando facía falta suerte y un capitán que llevare'l barcu al puertu de Punta Pistaña, al abellugu del bastiazu del nordés que s'averaba poquinín a pocu pela proba'l barcu.

Dende la picalina del palu mayor la guedeya roxa esnalotiaba al aire, los güeyos verdes llantábense nel furacu del barcu que taben acabantes de disparar, y una sorrisa sobeyosa dibuxóse-y nos llabios al sintir los glayíos del Corsariu Güiniz El Mazcaritu, que nomaben asina pola mancha qu'amosaba na metá de la cara.
El divorciu taba consumáu y yá podía baltar tolos barcos dende'l Castru l'Urriu hasta la Sablera del Salgar. La patente de corsa metióla nel cañón xunta la postrer bala que disparara al Mazcaritu pa que-y mandaren avisu al gobiernu de la so nueva situación.

 La llibertá enchipó-y los polmones col so barcu empobinándose al horizonte a toa vela.