La ensalmadora

Desque comiera los piescos verdes robaos na güerta de María la muda, quedara esblanquiñáu, tenía una delgaína continua y l'aliendu faltaba-y pela nueche, paecía qu'aquello nun diba tener fin. Nun-y quedaba otra más que dir a curase cola ensalmadora, que de la qu'entró pela puerta, mandó-y descalzase y dar tres vueltes enantes de siguir.
- tu tas puercu, bien puercu- dixo espetándo-y un güeyu na cara- lo primero de too vamos a llavate col fumu del lloréu que tengo ende y dempués vamos mirar qué más hai per ehí.
Una hora tuvo sentáu nuna tayuela afumando y aguantando les xostraes que-y solmenaba la ensalmadora coles verdasques de lloréu. Cuando finó, mandólu tirase en suelu pámpana arriba y espardió-y farina pel redor mentantu marmullaba pallabres incomprensibles, dempués arreblagó una pata y mexó-y la barriga y l'arca.

Esfrególu bien un ratu y faló-y claro, aquello nun diba valír pa na porque la muda teníalu agüeyáu, taba presu d'un encantu que-y echara a los piescos que robó. Nun se-y diba quitar la malura hasta que pasara siete llunes na cama cola fía de la muda.
La ensalmadora fue al fueu pa quemar unes frebes mentantu cuspía a los cuatro vientos, ellí baltáu pensólo bien pensao, porque la fía la muda yera enforma fea, y Xuacu de Lleza, que la conociera una vegada na fiesta la Portiella, dicía que yera pa echar a correr. Dicíen que la so pelleya daba nuna collor verde y taba gorda de comer a los sos pretendientes con un dentame afilau y llentu qu'espaboriaba, la cara teníala enllena granos, ¡y de tetes nada!, argolles de sebu que-y cubríen tol cuerpu.
Pa colar, la ensalmadora díxo-y que nun llavara la ropa que llevaba y que se metiera na cama cola fía la muda ensin que naide lu vuiera.

Melusina l'asturiana

Cola solombra esguiló hasta'l correor y metióse nel cuartu, posó la ropa nun montonín y metióse na cama tapáu cola escuridá más prieta. Sintió'l deseyu alitar del so llau y nun pudo torgar que la so mano intrigada palpara'l cuerpu melgueru y ardiente d'una moza. Nun hubo pallabres y col riscar vistióse de mexu p'afuxir del cuartu ensin que naide lu viera. Asina lo repitió dos nueches más pero a la tercera, faló-y a la moza espresándo-y el deseyu de conocela braeramente, de ve-y la cara, entós ella solo- y dixo una cosa: - nun pues veme namás que cuando pasen les siete llunes y cases comigo na postrer nueche de la postrer lluna.
Tando con ella, los esmuelgos paecíen dilise ente los placeres del sexu pero'l día runcía la rocea una y otra vuelta hasta que la nueche enantes de la postrer nueche foi al cuartu col chisqueru y una vela, enantes de metese na cama prendió la vela bien cerca de l'almuada y la cara de la moza pasó de melguera xanina a bisarma demoniega, tapó la cara coles manes y entamó a berrar.
- ¡Ai, tan pocu faltaba! ¡una nuche más y diba ser llibre d'esti encantu y tú ricu y feliz!
Él nun supo qué dicir, apagó la vela y aguantó nel cuartu a que llegara'l riscar, dempués coló como toles alboraes.
Un pruyimientu lu maurientó per dientro tol día, per un llau nun  quería más que pescar a correr y desapaicer del pueblu y per otru,  l'alcuerdu de les nueches pasaes tentába-y de volver.
Al atapecer, mui callandino, entró nel cuartu otra vuelta y pasó la postrer nueche cola fía la muda, pero al riscar nun coló, salió al correor y esperó a que los piescos madurecieren.

Patente de Corsa

-¡Puta!- glayó enraxonáu rompiendo'l gargüelu dende la cubierta del barcu, - ¡fía de mil putes!
Con un furacu na popa'l barcu per onde entraba l'agua fundiéndolu poquinín a pocu, nun quedaba otra que tirar pela borda tolo que se pudiere tirar, incluyíos los prisioneros. Les veles  movíense adulces y facíen al barcu esnidiar pel agua llancadamente. Pa siguir navegando facía falta suerte y un capitán que llevare'l barcu al puertu de Punta Pistaña, al abellugu del bastiazu del nordés que s'averaba poquinín a pocu pela proba'l barcu.

Dende la picalina del palu mayor la guedeya roxa esnalotiaba al aire, los güeyos verdes llantábense nel furacu del barcu que taben acabantes de disparar, y una sorrisa sobeyosa dibuxóse-y nos llabios al sintir los glayíos del Corsariu Güiniz El Mazcaritu, que nomaben asina pola mancha qu'amosaba na metá de la cara.
El divorciu taba consumáu y yá podía baltar tolos barcos dende'l Castru l'Urriu hasta la Sablera del Salgar. La patente de corsa metióla nel cañón xunta la postrer bala que disparara al Mazcaritu pa que-y mandaren avisu al gobiernu de la so nueva situación.

 La llibertá enchipó-y los polmones col so barcu empobinándose al horizonte a toa vela.

L'asesináu de botes marielles III

Tres d'aquella mesa taba l'inspector Xil Xardón, un funcionariu gordu que s'arrequexaba ente montoneres de papelorios. Yera un conocíu de facía tiempu, de cuando trabayaba na policía, y como siempre, fui a contrastar información.
- ¿pero entós nun pues dicime na más?
- amira, Fonseca, nun tenemos más nada. Esi home apaició muertu nun cuartu zarráu con un ferronazu na tiesta, l'autopsia nun dio drogues más qu'un pocu d'alcohol y l'ángulu d'entrada de la bala ye inclináu, taba mirando pal cañón. Esi matóse, Fonseca, nun-y des más vueltes.
- home, Xardón, y qué me dices de les botes, una puesta y otra non. Tarás d'alcuerdu que nun ye vezu dexar una bota puesta pa dase un tiru.
- pero nun hai móvil, nun faltaben perres, taba too n'orde, y esa muyer declaró que nun sintió nada aquella nueche, ye más, les alarmes taben activaes. Si encates asesín piensa entós en femenín porque tenía que tar dientro la casa, o l'ama o la roxa, pero a ver cómo despliques la sala trancada per dientro y la pólvora na mano del muertu.
Ruxó'l teléfonu y Xardón entamó falar d'otru casu. Dexé morrer la charra aquella llevantándome y colando con un sescudíu de la tiesta p'amosar el mio conforme con él. De momentu nun pudía sacar más qu'aquella ruina información, pero'l mio instintu glayábame a les oreyes que botes marielles hai mui poques y menos con tantes perres como aquelles. Los resclavos del asesín teníen que siguir nel cuartu del crime y la clienta nun taba contando tola verdá.

Nuevu Mundu

Demientres ella venía, tuviera tola nueche colos güeyos abiertos  mirando pal techu, na escuridá del cuartu solu. En llegando'l riscar, dexó los güeyos na mesina, al par del despertador, y llevantóse pa entamar el día.

La bisarma entró pela puerta albellumando colos raxones que s'espetaben pente los furacos de la persiana y ufrió-y la mano como guiyada pal nuevu mundu.

Lupus interruptus

Dende que saliera la lluna alcontrábeste bien mal, la boca enllenábasete de cuspiu, la pelleya taba respigada, tabes encaloriáu y aquel golor metíasete peles narices llenándote la tiesta de milenta sensaciones estrañes.

Nun tardasti n'averate a la puerta la vecina fungando pelos goncios en cata d'aquel golor y d'esmenu decatástite qu'ella taba del otru llau. Un arume femenín mecío col PH de la piel moreno y sudoroso facíente surdir les intenciones más ocultes nel animal que llevabes dientro.

Abrióse la puerta y aguantasti la güeyada en tientes cola tiesta gacha y los güeyos llantaos nos sos llabios llentos, los mesmos que pronunciaren les pallabres naguaes dende facía delles hores:
 - Pasa, taba na cocina, camentaba que nun dibes tardar.

Ente'l cuspiu de la boca entamasti a mover la llingua tocando los caniles que se t'afilaben, les tripes ruxíen fondes, y les manes, llangristes y nervioses, nun queríen más qu'esgatuñar. Ella dexába espardese aquel arume lluxuriosu que te facía escaecer la fame,   amosando la pelleya llimpia de los hombros y el cuellu, al tiempu que te tentaba con seles y falsamente accidentales cancallos.

Un raxón de lluna restalló naquella cocina y percumplióse la tresformación. Blincasti arriba d'ella como'l llobu que yeres nel to interior, dexándote llevar primero pol rixu del sexu y arrequexando pa más tarde'l de la fame, pero nel postrer momentu, visti cómo ella tornaba la cabeza y amosaba unos caniles qu'enantes nun tenía, los güeyos yeren prietos como l'acebachi, les oreyes afilaes lo mesmo que'l focicu y les guedeyes enllanáben-y el cuerpu.

Abrió la boca lo xusto pa coyete nel aire pel pescuezu y azotate en suelu, mentantu tarazaba'l to gargüelu ensin soltate, dio un agullíu que fexo apaicer una reciella de llobatos esfamiaos. Entamaron a galafar nes tos intrañes nel intre nel que se t'esmucía la vida ente un arume penetrante de muyer.