L'asesináu de botes marielles II

Na biblioteca, una figura marcada en suelu con una cinta blanca asitiaba'l llugar del cadabre, la tiesta debaxo la mesa y los pies en mediu l'alformbra. El charcu de sangre cuayao malamanete llimpiao, untábalo too: tarima, alfombra, pates de la mesa, de la siella y entá se víen chiscadures na mesa, ordenador y llibrería.

     -Puertes y ventanes pesllaes, nun hai arma, nun robaren nada y topáronlu a les 12 la mañana-

Con ello quixi resumir l'asesinatu mentantu l'ama llaves, una protocolaria muyerona inglesa de prieto, afitaba con una ríxida y contenida cabezada.
Nun me dexó solu en tol tiempu que tuvi ellí hasta que se fexo entender pa que pasara al cuartu de les visites.

     - La señora ta acabante llegar-

Ella entró, diome la mano y sorrió sonce. Díxome que la policía nun diba dar col asesín, aquella ciudá yera asina, y que los mios servicios diben ser bien pagaos, la fama m'arreblagaba (quiciaves la primer vegada na mio carrera) porque tenía perbones referencies míes. Averóse a la ventana y llenó un vasu de Brandy.

      - ¿Toma vusté?-

      - Agora toi trabayando-

Volvióse hasta llegar a min ensin camudar el xestu y carició furtivamente la mio mano mentantu siguía hasta la puerta

     - Tien vusté'l mio permisu pa investigar esti assuntu fasta'l final. Pero güei yá tuvo bien, ¿nun-y paez Señora   Miller?-

Mansamente

Dos prietos nubios comen churros. Y trapia mánsamente.

Esconxurando la ceguera

Nun ye secretu que'l mundu ta ciegu y el tiempu tien furacos nos bolsos, pero dalgunos afortunaos puen armonizar estes dos dimensiones cósmiques pa face-yos perder un momentu. Y ello foi que la mocina diba sentada nel autobús aquella nueche bien galana; delgaína y fina como un xiblíu, llevaba los llabios encarnaos y tenía los güeyos verdes como les feleches del monte cuando orbaya a l'alborada. De llau d'ella diba un mozu rubiu de pelo, pintáu de la rama, coloráu nos papos y llondru, que nun dexaba de mirala. El cuayu enguedeyaba les pallabres y entainaba los baltíos tentando la fortuna, y averándose, seliquino, sintió la pelleya d'ella espandese pol cancallu d'un rinxu namás intencionáu, pero callaba y llantaba la güeyada nel suelu.

 Entamó a fala-y sonce y ella colorióse peles mexelles cuando esnaló pel aire'l burbús d'una asturianada a la oreya,  esconxurando la cegurera y los furacos ente tolos veceros.

Abastó'l sonsón, que facía esbariar na oreya vieyes pallabres morosiegues, pa espurrir un únicu momentu fasta l'infinitu. Un momentu nel que la moza, entá más encoyía naquel asientu,  supo zarrar los párpagos,  poné-y la mano nel papu y caltenela ehí fasta que finó'l cantar, dexándose añar como la única muyer del paraísu.

El Pozu Retueyos

La mosca yera perfecta, la meyor. Los rabiones ruxíen pigarciosamente restallando baxo'l sol de media tarde y naide nun se vía pel ríu. Namás taba él y la so presa.
Llegó la picada y aforfugáronse-y los baltíos del corazón. Tensó la caña y entamó recoyer filo. Tenía la meyor del mercáu pero cimblaba como una freba y llegó a xuntase la pica col carrete. Taba claro que yera grande, mui grande. Y una sorrisa dibuxóse-y nos llabios.
Entamó da-y llinia mentantu se metía nel agua, malamente podía caltener l'equilibriu cola caña cuando-y llegó al pechu, pero nun pensaba dexalu escapar.
Pasó media hora llarga y el bichu nun se daba, taba cansu, yá tremaba de fríu y quixo salir del ríu tirando de la so presa. Fortuna s'adurmeció nun regodón.
Esbarió fundiéndose cola caña ente les manes y vio, a la fin, un pexe como dos paisanos de grande. Pudo abocanar fuera l'agua pa tirar fuerte otra vegada gastando tol rinxu que-y quedaba, dempués, sonó un coletazu del so llau al tiempu que baxaba, poquiñín a pocu, a lo más fondo'l pozu.
Solo dexó'l resclavu de dos burbuyes que surdíen sele na superficie.
Agora namás taba él y la so presa.

Tuenda

De rodíes énte la tradición, érguese nesta dómina que ta tocándonos vivir un grupu de tres mozos que ta asitiando la música (tradicional) asturiana nel sieglu XXI.
El nuevu discu, ensin enfotos d'estremase de los otros nin facer daqué novedoso, percuerre la sienda los cantares tradicionales remocicándolos y calteniéndolos, musicándolos y cantándolos col respetu fondu a los sos informantes y xeneralizando, na nuesa sociedá moderno, l'asturianu como llingua de folclor (tamién).

Suenen nidios los cantares y dexen, pal que sabe oyir, un burbús que pide dignidá, drechos, reconocencia y prosperidá pa la cultura vivo d'un pueblu bien vieyu.

Bien aventuraos los que tengan oyíos porqu'ellos entenderán la verdá, pero esos, esos, nun son los que manden.

L'asesináu de botes marielles I

Dende la cama sentía'l ruxir del agua na ducha mentantu apuraba'l pitu que me taba sabiendo a gloria. Ella salió del bañu en porricu pa recoyer la ropa y entainó a componese pa marchar. Nun dixo nada, yo sabía que nun díbemos tardar en venos, y ella tamién, pero dexó'l so arume nel cuartu del hotel como la xaceda que los caniles de llobu dexen na presa firía.
Como siempre taba faciéndolo mui mal, ella teníame contratáu pa la investigación del asesinatu; el casu nun podía entamar peor.