L'asesináu de botes marielles V

Nel barriu de les putes yera bien conocíu y nun había naide que nun se decatara d'él si lu cruzaba. Llevaba los pantalones apretuñaos y una camisa rosa que nun dicía cola chaqueta mariellu camellu que cargaba nel hombru, les guedeyes yeren llargues mal peñaes, bigote prietu trupu y botes marielles de pelleyu cucudrulu que pisaben cantarines sobre la cera.
Llevaba hores esperándolu y a la fin apaició. Siguílu sufriendo'l fedor del arume masculín camentando cuantos más pares de botes marielles habría na ciudá. Nel fondu yera bona casualidá que unu con botes marielles tuviera muertu y me falaren d'otru que fumaba pela cai de les putes con pasu llixeru.
Montó nun taxi y aproveché pa meteme en coche con él.
- guapes botes- dixi espetándo-y un bolígrafu nes costielles y falé pal taxista mandando-y arrancar y dar vueltes pela ciudá
-¿Qué quier, va secuestrame?- entrugaba axorizáu
- Vamos falar namás. Quieo saber  qué rellación tenía col difuntu más famosu de la ciudá
- ¿Difuntu?¿quién, Mr Tailor? - espetó estrañáu
- home nun me digas que nun sabes que morrió con un ferronazu na tiesta
- pero si hai tres díes que lu vi, vini a la ciudá p'axustar un negociu. Yera ún de los mios meyores clientes.
- ¿claru y mercábate bales non?
- !non!, yo soi llibreru, editor  y axente lliterariu. Tenía un manuscritu que quería enseñame y taba tamién interesáu nun llibru raru del sieglu XVII
- ¿y eses botes?
- fueron un regalu suyu dempués que-y topara una copia del Liber Iuratis.
Poséme nel otru cabu de la ciudá y decidí dir andando hasta casa p'afayar tola nueva información que tenía. Ello yera too mui raro, el muertu vivía con dos muyeres y cuatro empleaes más y nun paecía rellacionase muncho, tenía perres a esgaya y al paicer prestáben-y los llibros raros. Nun tenía razón nenguna pa suicidase, o quiciaves sí, anque por muncho que dixera la policía, a Mr Tailor matárenlu bien matáu, y la so muyer, lliberal y misteriosa, contratábame pa esclariar l'asuntu follándome como a un universitariu dos díes dempués de que morriera'l maríu.
D'una cosa taba seguru, el muertu sabía de los amantes d'ella porque nun s'esondía y nesa rellación de xuru qu'él tamién tenía amantes, tendría qu'entrugar al serviciu. Ello yera entós que los llibros podíen  ser la causa del ferronazu; llibros raros, llibros marcaos, llibros colocaos d'un xeitu mui personal. Nel fondu nada nun encaxaba en toa esta historia.

La Odisea

La serena cautiva arroxaba pulpos de siete pates na taza del váter y Ulises namás podía aguanta-y la tiesta. Toos yeren agora compañeros nel mesmu viaxe, diben rescatala anque tuvieren qu'apautar con Hades.

Mentantu  Escila sacrificaba los postreros aguarones, Penélope mayaba cola cabeza rítmicamente contra la puerta porque Argos taba del otru llau pa guiar l'afuxida hasta'l patiu.

En saliendo a la lluz los Dioses yá los abandonaran dafechu. El nuevu torgába-yos el pasu, yera un ciegu malditu que solo podía falar en versu.

Sacrificiu nocturnu

La escuridá de la cueva namás reculaba col rellumu d'una lámpara de sebu que caltenía la so collacia, posóla en suelu y averó la tenyera d'un ciervu, na que se caltenía'l llíquidu de magre y piedra de fierro, pa xiblar nun güesu chiscando-y la mano.
Taba frío, la paré tamién,  y cuando la llevantó una mano pequeña de muyer quedó dientro d'un caballu contorniáu en carbón prieto  cola chiscadura del sacrilexu.

L'asesináu de botes marielles IV

Cuando entré otra vuelta na biblioteca, too siguía igual, les manches pel suelu y la mesa, la mesma lluz murnia y el mesmu golor a coñac, mugor y arume. Ella pasaba, necesariamente, munches hores ellí.
Asentéme na siella enfrente l'ordenador y comprobé que la pantalla torgábame dafechu la visión de la puerta; había qu'entornase pa poder saber quién entraba nel cuartu y l'asientu añábate tan fondamente que nun yeres a poner les manes nel tecláu afayaízamente.
Un airín sele ximielgóme los pelos del cocorote y topé nel techu una reya de ventilación, amás tresportábense unes pallabres enguedeyaes que camnté yeren del serviciu.

Llevanteme y pasié pela llibrería amirando los títulos. Una clasificación mui personal, Las Fábulas de Stivensoon xunta'l Breviariu de la diáspora y n'otra balda pudi topar el Summa Artis completu, pero bien me llamó l'atención un llibrín pequeñu que s'apretuñaba nel cabu, arrastré la escalera que rinchó como si nunca nun la movieren y xubí dos pasos pa llegar.
Tando ellí xubíu col llibru ente les manes abrióse la puerta y entró ella cola so presencia serena y decidía. La dea de la mano paró na páxina 58 arrodiada con un boli tremosu que nun llegó a arrodialu dafechu. Volví colocalu nel sitiu cuando ella s'averó a min llamándome colos güeyos. Al baxame coyóme del brazu y xuxurióme como yá me taba avezando a que me falara.
- tenía munchu ciñu a los sos llibros y gustába-y muncho relleelos pero'l que más-y prestaba ta nel requexu más altu de la estantería ente tola Historia de la filosofía.
Al altu la lleva siguió falando
- Sra Miller  vamos enseñái el cuartu del Sr, tien que velo too
Ente les dos escoltáronme peles escaleres arriba pero tanta contemplación paecíame la mortaya del muertu que me taben afatando.