El muertu la sebe

 Nun tenía vagar pa siguir arrecostinando col cuerpu que topara nel caleyu de la Campa'l Posadoriu asina que decidió echalu escontra la sebe. Namás posalu, el muertu mirólu colos güeyos nidios y mazcando la llingua dixo-y que porfavor nun lu dexara ellí, que namás faltaben dos revueltes p'aportar a so casa.
Tapecía y aquello diba atrasalu enforma, el ganáu nun esperaba por naide, sicasí volvió arrecostinar con él hasta la casa ruina del colláu que rellumaba con una llucecina pequeña arriba la puerta, en llegando y enantes de picar abrióla un diañu con cuernos, rau y pates de cabra.
-Échalu na cama- dixo.
Asina fexo y al pocu xuntáronse alredor siete diaños con siete veles que rezaben el rosariu del revés, nun tardó n'aportar el diañu mayor del llugar que entamó entruga-y al muertu:
- ¿por cuantos puertos andasti?
-polos siete puertos del cordal colos sos siete mayaos y les sos siete caleyes-  dixo'l muertu.
- ¿y cuantos animales corasti?
- coré les siete cabres bermeyes, les siete oveyes prietes y seis xatos roxos
- Esi nun foi'l tratu
- non, pero triago un ánima carretera comigo.
Los güeyos de tolos diaños llantáronse nél.
- Entós qu'arrespuenda él - dixo'l diañu mayor- ¿Yes tu'l que va quedar por esti nesta cama?
-  non - mermuró enllenu medrana- yo solu lu carreté.
- pues entós ye menester pagar la delda qu'hai, has trayer un xatu roxu pa corar enantes del riscar o vas durmir mañana nesta mesma cama.

Una y bones salió d'aquella casuca y empobinó al mayáu de Sucueva, onde lu esperaba'l so ganáu. La borrina zarróse en llegando allá y les llueques alloriaben alredor d'él ensin que fuera a topar nengún animal. La nueche andaba y nun vinien al llamáu. Sintió l'agua y averóse allá, au topó a Celón, el mayor xatu que tenía, grande, roxu hasta pel rau y noble.
Amarrólu y llevólu del ramal garrando'l regueru que cruciaba'l mayáu, n'aportando al camín, na revuelta dende la que se columbraba tanto p'aportar como pa colar el pandu verde, esmuciose misteriosamente la borrina y al rellumu la lluna pudo ver toles vaques  de so.
Entainó col xatu hasta llegar a la casuca'l muertu. Abrió la puerta y entró fasta la cocina col animal del ramal enllenándo tol espaciu dafechu. Golifaba y cabeciaba too siguío. Berraba.
- Esti animal ye bonu pero a min, vivu nun me val pa nada - espetó-y el diañu mayor
Pasó-y la mano al  xatu pelos cadriles y el llombu, pente los cuernos y pel focicu, rascó-y les caxaes y dexólu que lu llambiera. Yera  noble.
Abrió la navaya, que tenía la fueya más grande que navayeru del país pudiera facer, pero nun yera abondo pa xatu tan grande. Corólu cortándo-y el gargüelu ensin llegar afondar, l'animal abría los güeyos arremeyándolos pero nun tenía afuxía d'aquella cocina torgáu como taba ente les parés.
El sangre espardíase pel suelu colando pente'l solláu y los siete diaños esguilaben pel techu entornando la tiesta mentantu cantaben un mermuru enroncielláu que lu alloriaba y lu amoriaba al mesmu tiempu:

- Siete cabres bermeyes, siete oveyes prietes

vieno Xuan con Celón pa que fueren siete

los seis xatos roxos que debía'l muertu la sebe.

Córalu bien Xuan si quies volver triar caleyes.

Córalu bien Xuan si quies volver triar caleyes

Aguantando-y les cabezaes foi Celón morriendo poquinín a pocu, enllenándolo too del sangre hasta rodiyase énte la muerte. Los postreros resallos diólos col riscar mentantu'l so amu lu terminaba de corar. Taba yá mui gandíu asina qu'ensin querelo adurmecióse de riba'l cuerpu del xatu, quiciaves podía descansar un poquiñín.
Cuando abrió los güeyos vió'l cebatu de la tená de la cabaña y apalpó los llargueros de la camera, yera'l so xergón onde taba tiráu y yeren les llueques del so ganáu les que sintía na primaliega. Llevantóse y apalpó cola dea  un buruñu de mantes moyaes qu'había al pie. Desendolcólu y asentóse en suelu cuando vio la tiesta de Celón cola llingua fuera. La delda taba saldada.