Salió-y caru, pero a la fin llevólu. Al marchar, el pastorín faló-y d'una moza encantá nel altu San L.lorienzu y que los pioyos taben mui cotizaos pelos valles baxos del Camín Real. Namás dar una revuelta y echar el candil al cuévanu que llevaba Ataulfu, la borrina afogó los montes y al vaqueiru, nun tardó en xarazar y l'aire xelao arrincába-y el sombreu. Tuvo qu'abellugase debaxo un fresnu al par d'un corru durante un par d'hores pero nun estenaba asina que siguió baxando coyíu a Ataulfu, enfotáu na memoria que'l pollín afitara nos años de viaxe continuu a Castía.
En llegando a un pandu la borrina entamó a dilise en fumeros espelurciaos magar que siguía d'agua. El silenciu enllenaba l'aire y Ataulfo aparó al par d'un furacón qu'había nel suelu. El vaqueiru cucó dientro espurríu a la llarga abrazando la tierra - había años que suañaba con una cayía pela maeda'l Gumial que lu esfrañaba -y vio la cara perguapa d'una moza que miraba al cielu zarrando los güeyos mentantu-y cayíen los llovios, queriendo algamar la lluz y l'aire.
- Nun toi equí por gustu y nun vas poder sacame. Has saber que toi encantá, si quies esconxurame has dir hasta'l pueblu de Sirviella y topar a la bruxa que m'encantó. - dixo-y cola voz sele del que fala robao - Atiendi bien, namás la lluz albellume la pelleya de pioyu amuesa los encantos, sácame d'equí enantes de tres díes o esta fuesa zarraráse pa otros milenta años comigo dientro.
Tardó otra xornada en baxar y cuando aportó al pueblu de Sirviella yera nueche zarrao. Una casina ruina con una llucecina nel ventanu y el teyáu mediu esfondriyáu afumaba sele del otru llau de la riega. Cruzó'l puente de madera tirando d'Ataulfo que llantaba les pates pa nun averase allá y la mesma cara que vio dientro'l pozu abrió-y la puerta ufiertándo-y comida y cama. Namás tenía que pagar el preciu estipuláu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Equí pues facer los tos comentarios