El llobu blancu

Los pasos d'un  xigante acurtiaben la distancia cola seguranza de qu'aquella bicha diba ser el mayor trunfu de tola so vida d'alimañeru.
La pacencia nesti trabayu tien de ser infinita, retolicaben les pallabres de los vieyos bien deprendíes de magar neñu, pero tantu enfotu puestu naquella puta lloba, emburriábalu en torbolín faciendo ruxir la fueya debaxo de les botes más grandes que se conocieren en conceyu.
Más alantre volvió topala, agora sí, tenía la seguranza de que taba dándose. Arrecendía a mugor de la viesca, a bichu xabaz moyáu y a sudu, yá nun diba afuxir más. Afincó la escopeta y apuntó nun ritual incosciente que-y avagó como si nunca nun lo fixera. El deu moyáu posose nel gatiyu y disparó ensin zarrar los güeyos como tenía deprendío, pudo ver entós a la lloba blincar nel postrer momentu escontra d'él faciéndolu zarapicar, dempués, tiráu a la llarga, sintió la calor del sangre percorré-y l'arca, la dolor tarazó-y l'hombru y el brazu d'onde sintió que-y faltaba un cachu de carne.
Colos güeyos clisaos mirando'l cielu yá escuru, caltuvo'l focicu d'aquella bestia averáu a la cara, gusmiando y amosando los caniles llentos a un tiempu, como goliendo un  vieyu golor humanu deprendíu facía munchu tiempu.
¡A qué taba esperando! yá nun podía afuxir, taba derrotáu. ¡Un xigante dau y derrotáu!.
Una lluga de la lluna esnidió ente les cañes y les fueyes. Paró d'orbayar mentantu la lloba daba vueltes alredor d'Abelino. Poquinín a pocu, doliéndose como si-y desapegaren la carne del güesu, fue desencaxándose-y la cadarma entera, afilóse-y el focicu y les serdes surdieron ondequiera. D'aquella tresformación surdió un llobu blancu tan grande como un güe y ella esperaba. Esperó hasta que la lluna cruzó'l cielu nel puntu más altu.
Nun hubo vecín en pueblu que nun quixera salir a buscar a Abelino, de toles cases salieron a percorrer el monte de Busmayor llamando a voces y espavoriando cualesquier animal xabaz. La gueta d'Abelino allargóse tol día y tola nueche, rastrexaron cueves, regatos, seos y maedes pero nun apaició. Fueron zarrando'l círculu camín del picu cimeru cola lluna de candil, faltába-yos pocu p'axuntase nel cumal cuando toos pudieron ver na peña'l Tesu un llobu blancu mui grandísimu qu'aguyó llargo llantándolos en sitiu a toos, alredor, una lloba tamién grande, daba vueltes eperándolu. Naide supo cómo baxaron d'ellí ensin que los vieren nin homes nin los golieren perros, pero cuando volviereon al pueblu col riscar quedó afitada la derrota del xigante Abelino, comíu por un llobu blancu, l'únicu que nun pudo matar en tolos años d'alimañeru.